“My name is Jordan Belfort. The year I turned 26, I made 49 million dollars, which really pissed me off because it was three shy of a million a week.”
Zo, dat is nog eens een binnenkomer. Jordan Belfort is de hoofdpersoon in The Wolf of Wall Street, de nieuwe film van Martin Scorsese. De film is gebaseerd op de biografie van Jordan Belfort waarin hij vertelt hoe hij eind jaren ’80 stinkend rijk wordt op de beurs. Want ja, hij bestaat echt. Zijn grote idool? Gordon Gekko natuurlijk. Na het zien van de film Wall Street besluit de dan nog jonge Belfort om ook rijk te worden en hij verhuist naar New York om op Wall Street te gaan werken. Eigenlijk is hij dan nog een brave jongen die bijvoorbeeld niet aan drugs doet, maar dat zal niet lang zo blijven. Je moet namelijk wel aan de drank en drugs om als stock broker te kunnen werken, aldus zijn nieuwe baas Mark Hanna (kort maar krachtig, deze bijrol van Matthew McConaughey). Na het faillissement van het bedrijf waar Belfort werkt komt hij terecht in een klein bedrijfje dat penny stocks verkoopt. Hij is er de ster en weet alles aan iedereen te verkopen. Het duurt dan ook niet lang voor hij een eigen bedrijf begint, samen met Donnie Azoff (Jonah Hill) die bij hem in het gebouw woont.
Het gaat dan heel snel bergafwaarts met de integriteit van Belfort, en tegelijkertijd net zo snel bergopwaarts met zijn kapitaal. Hij verzint steeds weer nieuwe dingen waardoor ze nog meer geld kunnen verdienen, terwijl ze allang van de gekkigheid niet meer weten wat ze met al dat geld aanmoeten. De ene na de andere rariteiten komen voorbij. Op het kantoor wordt continu rondgeneukt (excuses voor het platte woord, maar wat er gebeurt in dat kantoor valt niet anders te omschrijven), er wordt een hele hoop drugs gebruikt en er worden wedstrijdjes ‘dwerg gooien’ georganiseerd. Secretaresses krijgen 10.000 dollar aangeboden om hun hoofd kaal te laten scheren, wat ze vervolgens met tranen in hun ogen doen onder luid gejuich van de overige werknemers. Alles wat ze kunnen bedenken, dat doen ze. Het is werkelijk één grote dierentuin. Sommige scènes gaan zo ver dat je eigenlijk niet gelooft dat het allemaal echt is gebeurd, maar het gros schijnt toch waarheidsgetrouw te zijn. Belfort wordt vervolgens door het tijdschrift Forbes bekroond tot Wolf of Wall Street, en is maar wat trots op zijn titel als blijkt dat er daardoor alleen nog maar meer mensen voor hem willen werken. Hij heeft het helemaal voor elkaar: hij woont in een enorme villa met zijn beeldschone vrouw (gespeeld door nieuwkomer Margot Robbie), bezit een belachelijk grote jacht en een helikopter die hij ook gewoon bestuurd als hij compleet high is. De FBI heeft hem echter al een hele poos in het vizier, en verzamelt langzaam maar zeker al het bewijs dat nodig is om Belfort en zijn partners naar de gevangenis te sturen. Belfort denkt hen te slim af te kunnen zijn, maar of hij daarin gelijk krijgt is de vraag.
The Wolf of Wall Street is de vijfde samenwerking van Scorsese en DiCaprio. Leonardo DiCaprio zet Jordan Belfort neer als een verschrikkelijke vent zonder scrupules, maar met charmes waar niemand omheen kan. Hij schittert tijdens zijn vele, lange motivational speeches en is ook heel sterk in de scènes waarin hij speelt dat hij volledig van de kaart is. Het hoogtepunt is toch wel de scène waarin hij zoveel drugs heeft genomen dat hij niet meer in staat is om te lopen en alleen nog kan rollen over de grond. Hij moet per se naar huis en weet op miraculeuze wijze in de auto te komen, om vervolgens doodleuk zelf te gaan rijden. Je gelooft DiCaprio volledig, hij ìs op dat moment high. Eenmaal thuis geraakt hij in een bizarre vechtpartij met Jonah Hill, die overigens ook overtuigt als de vreemde Azoff (die bijvoorbeeld met zijn eigen nicht is getrouwd). De scènes tussen Margot Robbie en DiCaprio zijn ook geslaagd, er is voelbare chemie tussen de twee. DiCaprio wilde naar het schijnt per se dat Scorsese de regie op zich zou nemen, en na het zien van de film is dat volledig begrijpelijk. De regisseur weet feilloos en met zwarte humor het verhaal over te brengen op de kijker. Hij veroordeelt niets, hij keurt niets goed, hij wrijft het verhaal alleen in je gezicht en laat het vervolgens aan jouzelf over om te beslissen wat je ervan vindt. Je bent immers intelligent genoeg.
Waardering: 8,5/10
MY CUP OF CULTURE 